Dagboek van de leraar van Loesje

Het telefoonverbod op school. Leerlingen beginnen vaak al te zuchten en te grommen als je alleen het woord noemt, terwijl ik vind dat het juist voor heel veel leuke momenten zorgt. Tijdens de pauzes laten ze zich niet meer afzonderen door die schermpjes. Soms worden er stapels speelkaarten en hele bordspellen tevoorschijn getoverd.

Het maakt ze wel wat rumoeriger in de klas. Maar ondanks al dat geklets, ligt de concentratie toch hoger. Dat afleidende trillinkje, dat verleidelijke pingeltje wanneer ze een melding krijgen, die zijn er niet meer. Het is jaren geleden dat ik heb gezien dat kinderen hun huiswerk vóór het einde van de schooldag al af hadden, maar sinds die mobieltjes in de kluisjes liggen, is het zo gepiept. Fijn voor hun cijfers en stiekem ook fijn voor mij, dan hoef ík niet zo te mopperen.

Maar goed, zo’n ding dat zo aan je hand vastgegroeid lijkt te zijn plots weg moeten leggen… Zelfs ik vind dat soms lastig. En er zijn meer volwassenen die dat vinden, blijkt ook elk jaar weer tijdens de ouderavond. Veel ogen zijn dan niet op mij gericht, maar naar beneden. Daarom, omdat hun kinderen zich als zo’n goed voorbeeld hebben bewezen, heb ik besloten deze ouders dit jaar eens dezelfde regels op te leggen. Voor ze gaan zitten, hangt er bij binnenkomst een hele mooie, grote telefoontas, met genoeg plek voor al hun mobieltjes, inclusief die van mij.

De leraar van Loesje