Dagboek van de moeder van Loesje

24 november staat bij mij in mijn agenda altijd rood omcirkeld, omdat mijn lieve dochter dan jarig is, maar dit jaar ook omdat Equal Pay Day in Nederland op die datum valt. Het is de dag waarop vrouwen symbolisch gezien “voor niets” werken. De dag waarop mannen gemiddeld al hebben verdiend wat een vrouw in een heel jaar verdient.

Het is een dag waar ik me, totdat Loesje me erover vertelde, nooit zo bewust van was. Niet omdat ik het niet belangrijk vind, maar omdat ik meer verdien dan mijn man. Dat klinkt nu misschien als de normaalste zaak van de wereld, maar dat was vroeger zeker niet zo, en op veel plekken in de wereld nog steeds niet. Er zijn landen waar deze dag al in de eerste helft van het jaar valt…

Toen mijn man kostwinner was, hadden we daar niet per se bewust voor gekozen. Het was gewoon zo. Tot ik besloot – en je moet je bedenken dat sommige vrouwen daar niet eens voor kúnnen kiezen – dat ik meer wilde gaan werken. Hij moest daar even aan wennen, maar was er al snel overheen. Het waren vooral mijn mannelijke collega’s op kantoor die er problemen mee hadden. Opeens was er een vrouw die promotie maakte en mochten ze lekker zelf hun koffie halen. Sterker nog, ze haalden voortaan koffie voor mij.

De moeite die deze mannen hadden met mijn ambities, dát is een reden waarom ik het zo belangrijk vind om elk jaar aandacht te schenken aan ongelijkheid op de werkvloer. Geen vrouw zou die reuze ego’s aan de kant moeten duwen om te groeien in haar carrière. Wij zijn net zo geschikt en het wordt tijd dat iedereen dat ziet.

De moeder van Loesje